Het oorspronkelijke ontwerp van architect Ton Venhoeven kenmerkt zich als ruimtelijk zeer complex. De veelvormigheid, niveauverschillen en gebruikte materialen zorgen ervoor dat het lastig is voor gebruikers om zich te oriënteren. Ons ontwerp introduceert een ‘groene’ route door de verschillende atria, die alle verdiepingen middels een doorlopende slinger van trappen met elkaar verbindt. Het kruip-door-sluip-door karakter van het gebouw is met deze ingreep opgelost en heeft plaatsgemaakt voor een vloeiend verlopende werkomgeving. De trapslinger legt een directe verbinding tussen de entree (begane grond), het multifunctioneel werkcafé (verdieping 01), centrale ankerpunten (verdiepingen 02 en 03) en vergadercentrum (verdieping 04). Daglicht vormt in het ontwerp voor het Rijksverzamelkantoor het uitgangspunt. Routes lopen altijd richting het licht en het uitzicht, waardoor het eenvoudig is te oriënteren. Doorbraken in de atriumgevels en de toepassing van lichte materialen brengen daglicht tot diep in het gebouw.
Multifunctioneel werkcafé en vergadercentrum worden gezamenlijk door de drie gebruikersgroepen gebruikt. Het centraal in het gebouw gelegen werkcafé is ingericht met diverse soorten lounge-, werk-, overleg- en eetplekken, waardoor het als een organisatie-overstijgende ontmoetingsplek functioneert. In de werkomgeving is iedere Rijksdienst een eigen werkvlek toebedeeld, zodat interne processen optimaal kunnen functioneren. Tussen de Rijksdiensten bestaan echter geen fysieke scheidingen, zodat samenwerking en kennisdeling zonder beperkingen kunnen plaatsvinden en ook de flexibiliteit van inkrimpen en uitbreiden gewaarborgd is.
Identiteitsuitingen in het Rijksverzamelgebouw zijn niet toegespitst op de individuele gebruikers, maar meer op het gebouw en de omgeving. Het gebouw en zijn inrichting blijven hierdoor flexibel inzetbaar, een van de belangrijkste uitgangspunten, aangezien de gebruikers in de toekomst kunnen wijzigen. Het kleurgebruik is terughoudend, zodat een rustig beeld ontstaat ondanks de veelvormigheid van de architectuur. Grafische patronen (gestikt op gestoffeerde wanden, opgenomen in vloerafwerking en in identiteitsfolies op glazen wanden) zijn afgeleid van de vormgeving van het gebouw en van het rivierenlandschap, waar Zwijndrecht midden in ligt.
