Harm Tilman (1954, Rotterdam) is auteur, docent, moderator en zelfstandig redacteur op het gebied van architectuur en stedenbouw. Tot 2021 was Harm hoofdredacteur van het de Architect. Daarvoor werkte hij o.a. als coördinator en docent stedenbouwkunde aan de Academie van Bouwkunst Rotterdam.
Met de architectuur in Nederland gaat het niet goed. Hoe zou dat toch komen, vroeg een Noorse vriend die onlangs op bezoek was. In de landen om jullie heen is het ook crisis, maar daar houden architecten zich veel beter staande. Is dat omdat jullie zoveel 'monsters' hebben op je vakgebied?
Voor de architectuur was het een prima weekeinde. In Eindhoven kwamen duizenden mensen af op de Dutch Design Week, met boeiende tentoonstellingen in Design Academy, Designhuis en op Strijp-S. Op zaterdag opende in Roermond het Cuypershuis en op vrijdag werd in het stadhuis van Rotterdam de Maaskantprijs voor Jonge Architecten uitgereikt aan Nanne de Ru die samen met Charles Bessard de oprichter van Powerhouse Company is.
Onlangs vond in Den Haag een bijeenkomst plaats over het nieuwe architectuurbeleid. Van de specifieke kwaliteiten die architectuur bezit, lijkt vooralsnog weinig gebruik gemaakt te gaan worden. Terwijl juist nu ongebruikelijke ideeën en oplossingen nodig zijn.
In de huidge economie is architectuur dé manier voor publieke en private opdrachtgevers om de aandacht van de internationale gemeenschap op zich te vestigen. Naast binnenstedelijk bouwen en naast zorg en onderwijs, biedt internationalisering dan ook grote kansen voor architecten. Maar ook dilemma's. Gaat de dienstbaarheid aan de opdrachtgever niet ten koste van de integriteit van het vak?
Afgelopen tijd was ik geveld door griep bijna twee weken aan huis gekluisterd. Na de afbraak volgde de opbouw en minstens zeven dagen lang keek ik vanuit mijn huis, een appartement op de tiende verdieping in Delft, uit over het westen van het land in diep strakblauw. 's Avonds nadat de zon eindelijk was weggezakt, lichten de galerijen en trappenhuizen in de omringende blokkenstad op. Ik waande me soms in Hong Kong.
In heel de wereld profileren steden zich als designstad. Ze doen dat door op uiteenlopende gebieden ontwerp uit te stralen. Omdat design wordt geassocieerd met kwaliteit, is ze een krachtig middel tot communicatie en vormt ze een stimulans voor economische ontwikkeling. Ook in Amsterdam zien we om deze redenen de bewuste toepassing ervan op tal van gebieden.
De Audi Urban Future Summit laat er geen twijfel over bestaan. De stad is het podium waarop tal van nijpende problemen kunnen worden opgelost. Van de top, vorige week in Frankfurt, gaat dan ook een krachtig signaal uit. Maar is iemand in staat een dergelijk signaal op te pakken?
Afgelopen jaar is de stedebouw in ons land officieel opgeheven. Met de vorming van het kabinet Rutte stierf het voormalige Ministerie van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieu een zachte dood. De inboedel werd verdeeld over twee andere ministeries: Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, en Infrastructuur en Milieu. Hoe ingrijpend deze gebeurtenis ook, je hoorde er werkelijk niemand over.
Drie jaar geleden kwam met een grote klap een einde aan een feest dat zo'n vijftien jaar had geduurd. Aan de crisis die toen uitbrak lijkt geen einde te komen. De behoefte aan bruikbare scenario's na het barsten van de financiële zeepbel is groot. Tot de ideeën die ons hier bij kunnen helpen behoren zeker die van Steve Jobs, die afgelopen week terugtrad uit de dagelijkse leiding van Apple.
Volgens mijn collega Astrid gaat de liefde van architecten zelfs op vakantie door de maag (van architectuur). Ik kan haar moeilijk ongelijk geven. Ik herinner me bijvoorbeeld iets dat onze auteur Mirjam IJsseling me ooit vertelde; namelijk dat ze naar aanleiding van de publicatie van een gebouw van de Noorse architect Sverre Fehn in ons blad 600 kilometer omreed naar het noorden van Noorwegen om het ook daadwerkelijk te zien.
