Ze was al jaren aan het azen op een klushuis, al vér voor ze vijf jaar geleden Alex ontmoette. Een industriëel pand met hoge plafonds, als het even kon. Het schoolgebouw, dat ze nu samen met vijf andere huishoudens deelt, leek een lot uit de loterij. Wel één van het soort waarvoor je het nodige geduld en bakken doorzettingsvermogen nodig hebt. De voorbereidingswerkzaamheden duurden twee jaar, daar kwam een jaar verbouwen en klussen bovenop.
'Uit esthetische overwegingen wilde ik eigenlijk geen waterkoker'
Het gaf Janneke, die in de lead was voor het ontwerp, wel ruim tijd om alle ruimtes tot in de puntjes te doordenken. Nu zélfs het dakterras is ingewijd, gebouwd met goudkleurig Bilinga tegen het décor van het glas-in-lood van de naburige moskee, kunnen ze eindelijk zeggen: het is af.
Hoe kwam het ontwerp tot stand?
“Ik vind het leuk als je in de keuken binnenkomt. Dat is een beetje boers en in mijn werk not done, maar ik houd ervan. Je bent meteen bij iemand thuis. Dus wist ik meteen waar ik hem wilde; in de voormalige gang, waar je de school binnenkomt. Omdat de keuken het eerste is wat je ziet, heb ik er echt een meubelstuk van gemaakt, die de apparatuur uit het zicht onttrekt. Dat we de badkamer in de oude kindertoiletten zouden situeren lag ook min of meer voor de hand. Het échte puzzelen begon bij de woonkamer. Want dan héb je die bak ruimte, maar wat doe je er dan mee? Om de hoogte goed te ervaren hebben we besloten een opkamer te bouwen, die gedeeltelijk verstopt zit achter een wandkast.”
Hoe heb je het ontwerpproces ervaren?
“Dat was heel leuk, want er was lekker veel tijd. Het enige probleem als je zelf architect bent, zoals ik, is dat je precies weet wat mooi is, maar wel met je eigen budget te maken hebt. De uitvoeringsfase was zwaar, er dienen zich in zo'n proces continu problemen aan die ik naast mijn baan moest zien op te lossen. Ik ging over de grote lijnen, maar soms ging Alex ergens voor liggen. Doordat hij is opgegroeid in Parijs en Milaan heeft hij een voorliefde ontwikkeld voor warme, chique materialen. Zo'n vintage zithoekje in de keuken, dat is echt Alex.”
Wat is het best gelukt?
“De keuken. Die is helemaal af, vind ik. Ik ben enorm blij met de Portugese tegels op de vloer en het wit betonnen aanrechtblad. Wat ik fijn vind is dat ik tijdens het afwassen naar buiten kan kijken. Toch weer dat plattelandse.”
Je hebt een Quooker Fusion. Hoe bevalt die?
“Heel goed. We hadden eerst een fluitketeltje, want uit esthetische overwegingen wilde ik geen waterkoker. Heel charmant allemaal, maar het duurde tien minuten voor je een kopje thee had. Dat sloeg ik 's ochtends in alle hectiek dan maar over.
'Sinds we een Quooker hebben, drink ik weer thee bij mijn boterhammen'
Sinds we een Quooker hebben, drink ik weer thee bij mijn boterhammen! En ook doordeweeks, 's avonds, als Jules moe thuiskomt na een dag op de crèche, is het fijn als je snel een pasta op tafel kunt toveren. Want wachten tot een pan met twee liter water kookt is geen pretje.”
Wat wordt er zoal bereid in jullie keuken?
“Doordeweeks maak ik typische studentenhuispasta's. Maar bij gelegenheid serveer ik met liefde een aantal gangen op een mooi gedekte tafel. Alex heeft de Italiaanse touch. Hij kan met heel weinig ingrediënten iets bijzonders in elkaar draaien. En sinds die Quooker gaat dat ook nog eens supersnel. Het is daarmee al net als met een bad of met centrale verwarming, die we nu ook voor het eerst hebben. Als je het eenmaal gewend bent, kun je nooit meer terug. Een vriendin, die al jaren zweert bij haar Quooker, had me al gewaarschuwd voor dat effect.”
Dit artikel is gesponsord door Quooker.
