Catherine Koekoek studeert na haar bachelor bouwkunde aan de TU Delft nu Philosophy, Politics and Economics aan de Universiteit van Leiden. Daarnaast is zij voorzitter van Architecture Student Association ARGUS.
Ze onderzoekt in haar columns hoe politiek denken architectuur kan beïnvloeden en hoopt zo een visie op architectuur te ontwikkelen.
<I>Door Catherine Koekoek - </I>Het was zondagmorgen en de treincoupé was naast de te verwachten Feijenoord-supporters gevuld met zeven luid-gesticulerende Italiaanse vrouwen. Toen ik later de metro uit liep, renden mensen met nummers op hun buiken één voor één langs mij de metro in. Eenmaal in het Boijmans, tussen Höch, Ernst en Dalí, was ik het met de surrealisten eens, en dacht: de wereld is een onvoorspelbare plaats.
<I>Door Catherine Koekoek -</I> Ik schrijf en tijdens dat schrijven krijgen mijn gedachten langzaam vorm. Alleen wil het deze keer niet zo lukken: er zijn te veel losse flarden en fragmenten die zich aan me opdringen maar die geen structuur vormen, geen verhaal.
<i>Door Catherine Koekoek -</i> De hoofdstad van Australië is wijds opgezet, leeg en groen. Op de paar plekken waar dat niet zo is wordt de passant middels een verkeersbord 'warning: busy pedestrian traffic' gewaarschuwd: pas op, er zou hier iets kunnen gebeuren; deze straten, stoepen, pleinen worden gebruikt! Een groter contrast met het chaotische Manila, Filipijnen, is haast niet denkbaar. De poëzie van de stad schuilt in haar paradoxen, in haar banale alledaagse schoonheid.
De cadans van het alledaagse leven kwam tijdelijk tot stilstand in Venetië, waar ik opnieuw de biënnale bezocht. Het getij was hoog, water klotste over de kaden. Aravena's Reporting from the front naderde zijn eind.
In 1929 schreef Virginia Woolf in haar fantastische essay 'A Room of One's Own' over vrouwen en literatuur. Het onderwerp bleek groot en complex, dus gaf ze ons haar mening: 'All I could do was to offer you an opinion upon one minor point - a woman must have money and a room of her own if she is to write fiction; and that, as you will see, leaves the great problem of the true nature of woman and the true nature of fiction unresolved.'
Op zoek naar concrete voorbeelden van wat architectuur is en zou moeten zijn, ging ik op bezoek bij een van mijn vroegere docenten bij Van Schagen Architecten in Rotterdam. Hij nodigde me uit om van gedachten te wisselen naar aanleiding van mijn eerste column. Het bureau houdt zich onder meer bezig met het herbestemmen en transformeren van de modernistische woningvoorraad uit de jaren 60. We spraken over wat architectuur kan betekenen voor de stad en haar bewoners. Ik droomde verder: misschien zijn de 'chirurgische ingrepen' die ze in het stedelijk weefsel uitvoeren, gezamenlijk wel deel van een nieuw, utopisch narratief?
Wandelend door Rotterdam vertelde een vriend dat hij twijfelde of zijn keuze voor architectuur wel de juiste was. Het lijkt een bij veel architectuurstudenten regelmatig terugkerende onzekerheid: is architectuur wel de goede taal om mijn ideeën in uit te drukken? Het is twijfel om het zeker te weten: de twijfel lokt kritische reflectie uit, waardoor je op zoek gaat naar argumenten om het betwijfelde weer voor even zeker te stellen.
Mij werd gevraagd een maandelijkse column voor De Architect te schrijven, waarin ik de gelegenheid zou hebben 'mijn visie op architectuur' tentoon te spreiden. Ik werk, of zo had men gehoord, op het snijvlak tussen politiek en architectuur. Ondanks dat ik het aanbod graag aannam (waarvan deze column duidelijk het bewijs is) voel ik de noodzaak deze opdracht te relativeren.
