Sander Woertman was bijna tien jaar lang eindredacteur van de Architect. Tegenwoordig is hij programmaleider van het Lente-akkoord Circulair Industrieel Bouwen, het verduurzamingsprogramma van de vijf grootste bouwbrancheverenigingen en het ministerie van BZK. Daarnaast is hij een groot voorstander van deelvervoer, wilde tuinen en treinvakanties.
Er is geen eenduidig antwoord op wat de meest (haalbare en betaalbare) duurzame manier van bouwen is. Het is lastig grip te krijgen op de materie, aangezien de data nog ontoereikend is. Het aanscherpen van ons inzicht kan nog jaren duren en vraagt verdere ontwikkeling en toetsing. Daarom zeven adviezen om - in de toekomst - werkelijk duurzaam te bouwen.
Duurzaam bouwen lijkt eenvoudig. Je gebruikt duurzame materialen, maakt je gebouw energiezuinig en herbruikbaar. Toch gaan oplossingen soms ten koste van de integrale duurzaamheid van een gebouw, sluiten niet aan bij Nederlandse wet- en regelgeving of passen slechts in specifieke situaties. Hoe kan de sector hiermee omgaan? En wat vraagt dit van ontwerpers?
Rijksbouwmeester Floris Alkemade introduceert een nieuwe prijsvraag: Who Cares?
Het project The End of Sitting dat RAAAF ism Barbara Visser ondernam, is de afgelopen tijd overal gepubliceerd. De NRC wijdde er een voorpagina aan, in combinatie met het nieuws dat zitten een van de meest dodelijke bezigheden is die de moderne mens onderneemt. Maar het project nog niet afgelopen. Het lijkt er eerder op dat het pas net begint. Op uitnodiging van de vriendelijke vloerenfabrikant Forbo was ik aanwezig bij een lezing door Ronald Rietveld, waar hij een update gaf van het project.
Naar aanleiding van mijn vorige blog over hoe je kinderen uitlegt wat architectuur is, kreeg ik verrassend veel reacties. Het onderwerp leeft blijkbaar onder volwassenen die hun liefde voor architectuur willen overbrengen op hun kinderen. Hieronder een overzicht van de reacties op mijn vorige blog. Met boekentips en een paar ideeën voor uitjes, en een vaderlijk advies.
Via het redactie-account ontvingen we een Tweet van Mustafa Dag: "@deArchitectNL: zoon moet spreekbeurt houden over architectuur. zit in gr 8. Ik heb geen kindvriendelijk schrijven kunnen vinden. Bestaat dit wel?" Het luidde het begin in van een kleine speurtocht naar een lesboek over architectuur of het architectenvak voor kinderen.
Rotterdam heeft een boeiende relatie met interieurs en tentoonstellingsinterieurs. Meerdere ex-medewerkers van het NAi schreven de afgelopen jaren gezaghebbende publicaties over tentoonstellingsarchitectuur. Elders in de stad vielen modernistische interieurs ten prooi aan de sloophamer, ondanks protest van critici, architecten en liefhebbers. En dan is er nog Huis Sonneveld: het interieur van dit modernistische icoon wordt zorgvuldig in stand gehouden.
Redacteur Sander Woertman maakt de balans op van een jaar design- en architectuurpublicaties. Ondanks dat er steeds minder wordt uitgegeven op dit vlak, verschijnen er zeker boeken die het lezen meer dan waard zijn. Soms eenvoudigweg omdat 't prachtige boeken zijn over goede ontwerpers, en soms omdat ze veel zeggen over de staat waarin de ontwerpdiscipline momenteel verkeert. Dit is Sanders persoonlijke top10.
De afgelopen maanden was de theatervoorstelling 'The Fountainhead' te zien. Regisseur Ivo van Hove maakte er samen met Toneelgroep Amsterdam een intelligente productie van die volgens sommigen het boek dat eraan ten grondslag lag, overstijgt. Vele architecten lazen de roman van Ayn Rand over de monomane architect Howard Roark, die in een wereld van middelmatige en conformerende vakgenoten zijn eigen overtuigingen nastreeft, zonder daarbij oog te hebben voor zijn omgeving of zelfs maar de gebruikers van zijn gebouwen.
Drie keer sprak ik iemand die zich excuseerde voor het feit dat hij de lezing van Kenneth Frampton niet goed had kunnen volgen: te moe vanwege deadline, te warm, te ongemakkelijk gezeten. Zelf vond ik het ook moeilijk te erkennen dat de man wiens schrijfsels mijn beeld van de architectuurgeschiedenis hebben gevormd, geen briljante lezing gaf. Er waren weliswaar interessante punten aan bod gekomen, en Frampton liet meerdere malen zien dat hij ondanks zijn gevorderde leeftijd nog scherp kon observeren en redeneren, maar de rode draad van zijn betoog was ik regelmatig kwijtgeraakt.
