Vincent Kompier

Vincent Kompier is 'de Urbanist',  een combinatie van auteur, adviseur, moderator, onderzoeker en beschouwer. Op de website www.deurbanist.nu plaatst hij zijn verhalen. Deze gaan over ontwikkelingen in stad. Over de invloed van dichtheid, over het effect van groen, over wat en hoe te wonen, over architectuurkeuzes; kortom: over alles wat het leven in de stad interessant maakt. Als opgeleid planoloog kijkt hij altijd over grenzen van disciplines en vakgebieden heen. Hij legt verbanden tussen verschillende, autonoom lijkende ontwikkelingen om op die manier tot nieuwe, heldere inzichten te komen.

column

In Zwitserland kan het: hoogstedelijke verdichting waar het toch...

Nadat iedereen op studiereis naar Zwitserland is geweest om het wonder van moderne wooncoöperatieven als Kalkbreite te bekijken, was het eindelijk mijn tijd. Met een gezelschap van landschapsarchitecten en stedenbouwers bezocht ik Bazel en Zürich. Gebouwen zijn daar geen optelsom van programma's van eisen, maar scoren sterk op - ik krijg het woord amper uit mijn toetsenbord - integraliteit. Hier wordt verdicht door opdrachtgeverschap dat niet alleen maar neemt, maar de stad ook iets teruggeeft.

column

De tijd is rijp voor architectonische geïnspireerde...

Nederlanders zijn uitblinkers in beeld, niet in inhoud. Wereldberoemd zijn de middeleeuwse schilderwerken en de verkochte televisieformats die overal ter wereld het beeld bepalen. En of je het horen wilt of niet: onder beeldcultuur valt ook architectuur. Dat bleek bij het tentenkamp dat werd opgezet op het terrein van de Universiteit van Amsterdam, om aandacht te vragen voor de situatie in Gaza. Niet de schreeuw om aandacht beheerste het beeld, maar het vernielen van spullen van de universiteit.

column

De ongekende grootsheid van de Berliner Zimmer

Onder Nederlandse architecten heerst een goedbedoelde efficiencydrang om de ideale flexibele plattegrond te ontwerpen. Een superplattegrond die alle onvoorspelbare toekomsten naadloos kan absorberen. Wat als we die denkwijze omdraaien? Door vrijheid te creëren voor het onbekende? Door karakteristieke plekken zonder voorgeschreven regels te ontwerpen, die daardoor ruimte bieden aan het onverwachte en het noodzakelijke? Kan dat?

Beeld Shutterstock
column

Schrap de onrealistische verdichtingsfantasieën en recycle het...

Een pleidooi voor vurige affaires tussen stedenbouwkundigen en grondexploitanten als middel tot vernieuwing. In de architectuur wordt gerecycled omdat materialen een aard hebben. Zijn beproefde typologieën als de straat ook eenvoudigweg af te stoffen en toe te passen? Op weg naar een recyclebare stedenbouw.

Woonproject Auenweide in Oostenrijk. Een dorpsstructuur met veel diversiteit in bewoners en woningtypologieën, gerealiseerd met een coöperatieve financiering. Beeld Hertha Hurnaus
column

Geclusterd wonen is geen oude wijn in nieuwe zakken, maar kansrijk...

Misschien ziet u het nog niet. Neem dan wat afstand, kijk naar al die aan een corridor zonder daglicht liggende, eenzijdig georiënteerde miniwoningen die in iedere stad als 'City Apartments' aangeprezen worden. Dit kan zo niet doorgaan. Er is een uitweg en die ligt - heel eenvoudig - direct over de grens.

Beeld Shutterstock
column

Historiserende architectuur is niet meer dan een speklaag

Verwacht hier geen 'woke'-pleidooi voor het 'cancelen' van spek. Wie vlees eet moet dat vooral doen. Ik ga ook niet de terugkeer van de speklaag in de architectuur 'cancelen'. Metsel het maar, zo'n bespeklaagde woning. Maar weet wel wat er achter die speklaaggedachte schuilt.

Beeld Shutterstock
column

Voorkom schaamarchitectuur: verbied het gebruik van staal en beton

'Vulgaire architectuur'. Zo noemt de Amerikaanse architect Kiel Kenneth Moe gebouwen van staal, glas en beton in een video-interview over zijn boek Wood Urbanism. Moe kraakt grote noten. De manier waarop gebouwen tot stand komen, oftewel de bouwproductie, moet radicaal op de schop. We kunnen geen genoegen meer nemen met hier en daar cosmetisch gebruik van hout of ander biobased materiaal. Of een architectonisch spannend ontwerp verschaamgroenen met een boom op een balkon.

column

Kunstmatige intelligentie maakt de architect hersenloos

De grond onder mijn voeten zakte weg. Binnen een paar seconden was de tekst daar. Wát een revolutie. Is dit het einde van mijn werk? En wat als deze nieuwigheid zich doorzet naar het ontwerpvak? Worden ontwerpers dan ook overbodig?

Column Vincent Kompier. Fundaverslaving. Beeld Shutterstock
column

Prettig afkicken van je Funda-verslaving

Geef het maar toe: ook jij lezer, bent Fundamentalist. Bijna elke architect of ontwerper die keurig overtuigd zuiver, integer en vakbekwaam werkt, biecht achter een paar glazen alcohol op dat ook zij/hij verslaafd is. Niet aan alcohol, maar aan Funda. De bekende woningverkoopwebsite heeft met vijf miljoen bezoekers per maand een magnetische aantrekkingskracht. Verslaafde architecten uit mijn omgeving leggen stiekem hele lijsten van onbereikbare wenswoningen aan.