Recent stond ik met mijn studenten voor een grijs rijtjeshuis met zwarte ramen. Achter deze façade wachtte een wonderlijke binnenwereld. Een smalle doorgang en een trappetje leidden ons naar een hoge ruimte die doorzicht bood naar de tuin. Via een vide keken we ook helemaal naar boven. We liepen verder omhoog en kwamen bij een stalen loopplank die over de vide naar het dakterras leidde. Verderop stond een bed. Vervolgens zagen we dat het daglicht mooi binnenviel bij het bureau beneden. Daar wilden we naartoe.

Doordat het woningbouwdebat gekaapt is door de vraag waar ruimte is voor één miljoen woningen, zijn andere, minstens even belangrijke vragen, ondergesneeuwd: voor wíé bouwen we? En wát bouwen we voor hen? Het programma 'Experimentele Woningbouw' uit de jaren zeventig biedt inspiratie voor bouwen aan kwaliteit bij hoge druk op woningaantallen. Vijf lessen waarmee ontwerpers opnieuw experimenteerruimte kunnen innemen.

Een halve eeuw geleden speelden enkele Belgische architecten in op complexe maatschappelijke uitdagingen door een alternatieve manier van bouwen en leven te faciliteren. In de documentaire 'Life, Assembled' worden deze architecten en hun utopische woonprojecten door Elodie Degavre geportretteerd. Een relevant tijdsdocument dat een licht werpt op het belang van experiment en durf in onzekere tijden.

Als bezorgde ouder trok ik naar een lezing in het Architectuurpunt van Zoetermeer. Daar sprak Wessel de Jonge van WDJ Architecten over zijn vader Leo de Jonge. Hij is de ontwerper van het pleintjesplan in Meerzicht, Zoetermeer. De 25 experimentele laagbouwwoningen binnen het plan worden door de wooncorporatie met sloop bedreigd, in één daarvan woont mijn zoon.