Er staat één ding tussen ons en het bereiken van gebouwde gastvrijheid: onze lange liefdesaffaire met de 'referentieman die ervoor gezorgd heeft dat we op een achterhaalde en ingesleten manier onze gebouwde omgeving bekijken en vormgeven. Dat voorkomt dat we steden ontwerpen waar iedereen zijn plek kan vinden. Alle mensen? Nee, beter nog, alle levende wezens.

"Het moment dat een bezoeker of een bewoner een woongebouw betreedt, is een moment om te vieren", stelt architect Milad Pallesh. Met zijn jonge architectenbureau Studio Pallesh heeft hij momenteel zes woonprojecten in uitvoering en drie op de tekentafel liggen. In al deze projecten besteedt hij uitgebreid aandacht aan de overgang tussen de stad en de woonkamer. "De voordeur van je woongebouw zie ik als de voordeur van je huis."

Veel sociale interacties - van een vluchtige glimlach tot een uitgebreid gesprek - vinden plaats op de stoep, in de gezamenlijke entreehal, op het gedeelde erf of over de haag in de voortuin. Zes voorbeelden van nieuwe woongebouwen in Vlaamse dorpen waar deze tussenruimte uitnodigt tot ontmoeting.

Hoe zorg je ervoor dat je steden, gebouwen en interieurs maakt voor iedereen? En welke middelen zet je daarvoor in? Deze vragen worden in het septembernummer over 'Gebouwde gastvrijheid' op verschillende schaalniveaus behandeld: stedenbouw, architectuur en interieur.

Drie maanden lang is de redactie bezig geweest met het thema Gebouwde gastvrijheid. Online verschenen projectbesprekingen, interviews, essays en opinies. Maar ook voor het eerst podcasts! De beste verhalen zijn gepubliceerd in het septembernummer dat deze week feestelijk is gepresenteerd. Charlotte Griffioen, MVSA, nam het eerste exemplaar in ontvangst.

Hoe zorg je ervoor dat je steden, gebouwen en interieurs maakt voor iedereen? En welke middelen zet je daarvoor in? Deze vragen worden in het septembernummer over 'Gebouwde gastvrijheid' op verschillende schaalniveaus behandeld: stedenbouw, architectuur en interieur.

Een gastvrije publieke ruimte is een publieke ruimte waar niemand zich thuis voelt. Dat klinkt misschien onlogisch, maar het is wel zo. Want zodra een bepaalde groep zich er comfortabel voelt, helemaal zichzelf is en zich kan uiten, worden al snel andere groepen buitengesloten. In een parkje waar veel daklozen vertoeven, kom je weinig spelende kinderen tegen en lopen mensen die hun hond uitlaten er met een grote boog omheen.