Architectuurbureau Sluijmer en van Leeuwen heeft de interne routing is aangepast om de Frisokazerne voor publiek toegankelijk te maken.Twee nieuwe serres tussen de achtervleugels zorgen voor een nieuwe ontsluitings-as die als centrale straat functioneert. Deze as zorgt niet alleen voor verbinding maar is ook bedoeld als ontmoetingsplek. De hoofdingang krijgt meer ruimte door het openbreken van de voormalige wanden rond de entree.
Hierdoor is er een grote doorgang naar de overdekte binnenplaats ontstaan. Deze ruimte van bijna 750m² met een hoogste punt van 14 meter is het hart van het gebouw. In het midden is een witte doos geplaatst waar de uitvoeringszaal in zit. Gekoppeld met een centraal gelegen lift, trap en loopbruggen zijn alle functies van het gebouw vanuit deze centrale hal te bereiken.
Gevel
Van de oorspronkelijk rijk gedecoreerd neorenaissance gevel aan de voorzijde was door een bombardement in de Tweede Wereldoorlog niet veel meer over. In de wederopbouw periode is dit op kale en doelmatige wijze hersteld. Deze aanpassingen zijn door Sluijmer en Van Leeuwen verwijderd en hebben plaats gemaakt voor het oorspronkelijk gevelontwerp.
Het gehele gebouw is voorzien van hoogwaardige isolatie aan de binnenzijde van de wanden en daken. De oorspronkelijke houten ramen met roeden zijn gerestaureerd en binnen de oorspronkelijke detaillering voorzien van zeer dun isolatieglas. Voor het gehele gebied van het kazerne terrein wordt op termijn een biomassa centrale aangelegd met bijbehorend netwerk. Alle installaties zijn in de structuur van het gebouw ingepast. Er is gekozen om deze te integreren in het gebouw, of zichtbaar toe te voegen waar dit niet storend is.
Interieur
Het interieur is ontdaan van alle toevoegingen die vanaf de jaren ’50 zijn toegevoegd: linoleum over de granitovloeren, systeemplafonds onder de betonvloeren, grindlambrisering over monumentaal tegelwerk. De oorspronkelijke kleurstelling van deuren, kozijnen en muren zijn teruggebracht en vormt nu een thema door het hele gebouw.
