ARC17 Architectuur: De Extase Fase Paviljoen - Studio Flex

De essentie van het project is om mensen grenzen te laten ervaren. De eenvoudigste manier om eraan te denken is aan een lijn. Tijd is een moeilijk grens om te begrijpen. Een grens waar we niet terug van kunnen stappen. Door afval te gebruiken maken we een 'statement' dat afval bestaat niet. Alles kan altijd weer een functie hebben.

Een grens kan vele betekenissen hebben en voor een ieder een andere ervaring zijn. De eenvoudigste manier om een grens te definiëren is als een lijn die twee verschillende gebieden opdeelt. Complexer wordt het om de tijd als grens te beschouwen. Tijd vormt grenzen tijdens het leven, die de overgangen vormen naar nieuwe fasen. Fasen waar we elke dag opnieuw mee geconfronteerd worden en welke we niet kunnen ontlopen. Het paviljoen is daarom gevormd als een zandloper. In het midden wordt een gordijn gevormd van water, de bron des levens. Deze natuurlijke grens op het kantelpunt van de tijd staat symbool voor het dubbele karakter van gebeurtenissen in het leven. Door oude tyleen buizen te hergebruiken als materialisering, wordt de basisopvatting van de grens als simpele lijn in dit concept omarmt.