Hoofdredacteur de Architect
Merel Pit (1981) is sinds januari 2021 hoofdredacteur van de Architect. Daarmee is ze terug op haar ‘oude nest’ waar ze in 2008 als vakredacteur haar carrière in de architectuurjournalistiek begon. Heb je input voor sterke verhalen? Mail haar op merelpit@vmnmedia.nl.
'Een goed project is beeldschoon én het moet iets geven, genereus zijn naar de context', aldus Gus Tielens. Evelien Pieters interviewde haar voor de rubriek Mevr. De Architect. Tielens vervolgt: 'Ik wil echt verliefd zijn op wat ik doe. Beeldschoon is natuurlijk vaag, maar als een ontwerper er heel liefdevol in heeft gestaan dan herken je dat. Ik wil geloven: dit wordt een goede plek. Dat is voor mij de sleutel naar werkplezier en trots.'
'En het eindresultaat is een Oost-Duitse flat', zei Bernard Colenbrander droog terwijl hij onderzoekend keek naar mijn maquette. Hij was net begonnen als hoogleraar architectuurgeschiedenis en -theorie aan de TU Eindhoven en begeleidde het ontwerpatelier waar ik in zat. Ik had een theoretische verhandeling gehouden over de relatie tussen binnen en buiten in een woonomgeving met een hoge dichtheid. Een kloppend verhaal van begin tot eind, een helder idee, dat uiteindelijk had geleid tot ja, een flat georganiseerd rondom een binnenhof, zoals je die veel in Oost-Duitsland ziet; ineens zag ik het zelf ook.
'Uiteindelijk moet de leuke gevel het hem doen. Goed om te beseffen dat een gevel slechts de kleren van de keizer zijn'. Architect Bruno Vermeersch reageerde via LinkedIn op de longread van Reinoud Schaatsbergen over modulaire houtbouw. Vooralsnog is het bouwen van kant-en-klare houten woningen in de fabriek niet goedkoper of sneller. En toch geloven veel mensen - waaronder demissionair minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening Hugo de Jonge - dat dit de toekomst van de woningbouw is.
'Een tunnel is een ruimte die tegelijkertijd beangstigend en hoopvol is. In dit "ondertussen" vindt verandering plaats', aldus Jolijn Valk, die gefascineerd is door tussenruimtes, zoals wachtruimtes, perrons, bruggen en dus tunnels. Samen met vakredacteur Floortje Keijzer en fotograaf Jeroen Musch toog ze naar Hengelo om het 'woud van kolommen' van de Europatunnel te bezoeken.
Urban Think Tank realiseerde in Barranquilla, Colombia, La Fabrica. Een gebouw, een vaste plek, voor het carnavalsfeest dat de stad internationale bekendheid heeft gegeven. Het ontwerp is zo minimaal dat het lang niet iedereen het als architectuur zou bestempelen: een betonnen skelet met zo min mogelijk muren.
Welke architect, stedenbouwkundige, ontwikkelaar, ambtenaar kent het niet: een investeerder komt met een spannend, ambitieus plan. Iedereen die bij de planvorming betrokken was, is enthousiast, maar de lokale bevolking is tegen.
De woningbouwcrisis lossen we niet op met huizen die uit de fabriek komen rollen, hoe duurzaam die soms ook zijn. Goed wonen vraagt om toekomstbestendige woonomgevingen die toegankelijk zijn voor iedereen. Hoe we willen wonen, is een maatschappelijk vraagstuk. In het laatste kwartaal van dit jaar gaat de redactie van de Architect op zoek naar inspirerende antwoorden.
Boven me hoor ik kinderen rennen en roepen, onder me zie ik busjes en vrachtwagens af- en aanrijden en naast me zie ik een jonge architect werken aan een 3D-model van een woontoren. Hier zijn een kinderdagverblijf, een restaurant, een hotel, ontwerpbureaus, winkels, werkplaatsen, opslag- en expositieruimtes ondergebracht in één gebouw. Dit klinkt als een nieuwe typologie waar steden om staan te springen, als ik onderzoeker Bernardina Borra mag geloven.
Het is de gebouwde omgeving die mensen bij elkaar brengt of van elkaar isoleert. 'En juist die fysieke dimensie is essentieel voor een politieke democratie. Daarom moet het ontwerp, het onderhoud, en de transformatie van de gebouwde omgeving - architectuur dus -, juist nu, tegen de achtergrond van woningnood, klimaatverandering, vergrijzing, armoede en segregatie, onderwerp zijn van een publiek gesprek', stelt Hans Teerds in zijn essay 'De ruimte die we delen'.
Om de kantoortuin te overleven, tastte onze columnist Ariadne Onclin diep in de buidel voor een noisecancelling koptelefoon, zodat ze zich kan afsluiten van het getetter van collega's. Ze zit negen van de tien keer in een rare houding omdat de bureaustoel waarop ze acht uur zit is afgesteld op het lichaam van een ander, loopt krom door het meezeulen van haar laptop. 'Ik ken zelfs iemand die elke dag haar eigen Nespressomachine meesjouwt', schrijft ze naar Michelle Gulickx.
