Het stedelijk interieur

Schoolvoorbeeld is het Sluishuis door BIG in samenwerking met Barcode Architects te Amsterdam. Het dakterras moet voor iedereen toegankelijk zijn. De belofte is om met deze mooie publieke ruimte bij te dragen aan de sociale verbinding tussen bewoners en bezoekers en in de wijk. Helaas blijkt deze sociale ontwerpkeuze in de praktijk niet helemaal uit te pakken zoals gehoopt. Het ‘kloppende hart’ is een te drukke trekpleister. Met als gevolg restricties en de plaatsing van een hek. Ik verzamelde 7 voorbeelden die illustreren hoe weerbarstig de praktijk is.

Ook architect Tomas Dirrix ambieert om de publieke ruimte te verenigen met privé sferen. Met het project Dance Dance Sit Sit voegt hij een stedelijk interieur toe aan het Kunstinstituut Melly. In samenwerking met Team Thursday en Koen Taselaar ontwerpt hij dansende meubels die de voorbijgangers uitnodigen om binnen te komen. ‘Onze opgave was een nieuwe inrichting en een uitnodigende omgeving te maken.’ De ruimte is direct zichtbaar vanaf de straat. Door de open plint vangt de voorbijganger een glimp op van het kleurrijke interieur. Met het ontwerp slaat het collectief een brug tussen het gebouw en de straat met Melly als centrale ontmoetingsplek. Dirrix verwijst ook naar de opzet van klassieke stadspleinen. ‘De centraal geplaatste gele tafel, met een gestapelde vorm van tafel op tafel op tafel, verwijst naar een trapsgewijze fontein op een plein.’  Buiten en binnen vinden elkaar in één meubelstuk. 

Hoe toegankelijk het ontwerp ook probeert te zijn, toch zit Melly vast aan bezoekrestricties. Het instituut is van woensdag tot en met zondag geopend van 11 tot 18 uur, en op vrijdag tot 21 uur. En het ontwerp staat er tijdelijk, dus wees er snel bij! 

Veel leesplezier!

Groet,

Charlotte