Een van de oorzaken is volgens Luns dat er vanuit ons vakgebied ‘vaak met dedain wordt gekeken naar het programmeren voor een breed publiek.’ Ze vervolgt: ‘Als vakgemeenschap kijken we graag met elkaar naar ingewikkelde schema’s en flashy renderings, het liefst gelardeerd met een onleesbare tekst.’
Tegelijkertijd mist die vakwereld al jaren een podium. Een groep architecten vindt dat hier meer aandacht voor zou moeten zijn in de programmering van het Nieuwe Instituut. Een ervan is Art Kallen: ‘Het is – zeker als jonge architect – heel lastig om je in het huidige politieke debat te laten horen. Daar hebben we het Nieuwe Instituut voor nodig.’
De kritiek op het Nieuwe Instituut is niet nieuw en volgens directeur Aric Chen onterecht. In een reactie stelt hij dat het vakgebied ‘onvoldoende op de hoogte lijkt te zijn van wat het Nieuwe Instituut doet, óók op de nationale schaal’. Daarnaast kreeg hij de baan vanwege zijn enorme ervaring in het internationale kunst- en cultuurdiscours. En daar boekt hij voor het Nieuwe Instituut ook successen.
Floortje Keijzer schreef een evenwichtig stuk en paste hoor en wederhoor toe. Van de ‘groep’ architecten had ze er meerdere gesproken. Toch blijkt een aantal niet gelukkig met haar artikel, want ze denken er net anders over. Hoofdschuddend vraag ik me af wat het voor de vakgemeenschap betekent iets samen te doen. Als puntje bij paaltje komt, heeft de groep het nakijken als het individuele belang in het gedrang komt?
Voor meer draagvlak voor de culturele waarde van architectuur is misschien eerst meer solidariteit binnen de vakgemeenschap zelf nodig?
Fijn weekend!
Groet, Merel
