Architectuur en politiek
De gerenoveerde brug van Mostar. Beeld Arna Mačkić

Architectuur en politiek

September was een maand met veel interessante interviews. Zo sprak ik uitgebreid met Anne Schroën over haar eerste half jaar als directeur van de BNA en had ik een interview met Aric Chen, directeur van het Nieuwe Instituut (NI) in Rotterdam. Met het nieuwe samenwerkingsverband Architectuur Overal slaan ze de handen in elkaar om architectuur weer terug op de politieke agenda te krijgen en de positie van de architect binnen de hele bouwketen te versterken.

Die positie houdt de gemoederen al even bezig. Michelle Gulickx en Ariadne Onclin vragen zich in een briefwisseling af waarom projectontwikkelaars zelden worden genoemd als medestanders in veranderingsprocessen. Zij zijn belangrijke partners en opdrachtgevers van architecten en ze zijn hun carrière geregeld gestart aan een bouwkunde faculteit. De oproep van Gulickx en Onclin aan de BNA en het College van Rijksadviseurs: betrek ook de projectontwikkelaars.

We hebben in Nederland een bevoorrechte politieke situatie dat we in vrijheid over al deze thema’s kunnen spreken. Die vrijheid moeten we koesteren én benutten. Dat realiseerde ik me toen ik het essay van Arna Mačkić las over de brug van Mostar. ‘Dagelijks komt de verwoesting van gebouwen, steden en samenlevingen via onze telefoons onze levens binnen.’ Architecten mogen niet zwijgen in tijden van verwoesting, aldus Mačkić. ‘We zien dezelfde kunstenaars, journalisten, onderzoekers die kennis delen, ruimte geven aan verzwegen verhalen. Maar de architectengemeenschap is stil.’

Lees mijn editor’s choice must reads van september!

Groeten,
Floortje

Floortje Keijzer

Floortje Keijzer

Vakredacteur

Floortje Keijzer is vakredacteur bij de Architect. Ze is architect en architectuurhistoricus en werkte onder meer voor OMA, Studio JVM en als zelfstandig architect in Amsterdam. Binnen de Architect richt ze zich op voorbeeldstellende projecten maar ook op bredere thema's zoals de aanbestedingscultuur en het werkklimaat binnen architectenbureaus.
Ideeën, vragen of opmerkingen? mail naar floortjekeijzer@vmnmedia.nl

Het nieuwe Performing Arts Centre van Birghton College door krft. Beeld Stijn Bollaert

De Champions League van de architectuur

Tijdens mijn studie Bouwkunde aan de TU Delft mocht ik een maand met een beurs naar Tokio om daar aan een historisch onderzoek te werken. Ik weet nog hoe verbaasd ik was over het gebrek aan de voor mij bekende stedelijke structuren. In mijn notitieboek schreef ik: In de trein van Narita airport naar mijn tijdelijke huis in Sumida-Ku zag ik een eindeloze zee van kleine lage huisjes. 'Stedenbouw bestaat in Japan nauwelijks', zegt Moriko Kira hierover in het interview dat Afke Laarakker schreef.

Stadhuis Den Helder door Office Winhov en Van Hoogevest Architecten. Beeld Max Hart Nibbrig

Architectuurawards en tentoonstellingen

Deze maand zijn de longlists van de ARC24 Awards bekend gemaakt. Dit jaar reiken we drie awards uit aan een architectuur-, stedenbouw- en interieurproject. Office Winhov staat zowel op de longlist voor de Architectuur Award als de Interieur Award met het Holocaust Museum in Amsterdam én het Stadhuis Den Helder.

Links: Centre Aquatique in Parijs door VenhoevenCS, beeld Salem Mostefaoui. Midden: Alliander in Amsterdam door De Zwarte Hond, beeld Scagliola Brakkee. Rechts: Paul de Ruiter, beeld David Meulenbeld

Duurzaamheid, van concessie tot mainstream

Deze zomer zijn de Olympische Spelen in Parijs. Het moeten de duurzaamste Spelen ooit worden. Nieuwe stadions bouwen voor een event hoort daar niet bij. Daarom besloot het International Olympic Committee de wedstrijden over de stad te verspreiden. De volleyballers staan bij de Eiffeltoren, tennis is natuurlijk in Roland-Garros en wielrennen gebeurt op de Champs-Élysées. Maar een Olympisch zwembad ontbrak in Parijs, dus die is als enige nieuw gebouwd. VenhoevenCS maakte het ontwerp, samen met het Franse bureau Ateliers 2/3/4/. Ik mocht er deze maand gaan kijken.

Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid in Den Haag door Herman Hertzberger

Een betonnen reus van een gebouw in prima staat

Waarom gaan we in Nederlands zo slecht om het het jonge erfgoed? En dan specifiek met het erfgoed van Herman Hertzberger. De slechte staat van het Centraal Beheer in Apeldoorn staat dankzij de documentaire 'The Proof of the Pudding' inmiddels bij veel mensen op het netvlies. Maar misschien nog schokkender vind ik de situatie rond het Ministerie van Sociale Zaken in Den Haag. Want dat gebouw is geen ruïne maar een prachtige betonnen reus van een gebouw in prima staat. En toch wordt het vermoedelijk gesloopt.